توضیحات

گیاهی است علفی و پایا، به طول تا ۲ متر، از خانواده بقولات (Papilionaceae ) با برگهای مرکب دارای ۴ تا ۷ زوج برگچه و یک برگچه انتهایی و گلهای آبی روشن همراه با لکه های سفید و میوه ای به شکل نیام که در اروپا و آسیا می روید یا کشت می شود. این گیاه در نواحی مختلف ایران از شمال تا جنوب و از شرق تا غرب می روید. قسمت مورد استفاده شیرین بیان ریشه آن است.

مواد مؤثره:

گلیکوزید تری ترپنی گلیسریزین به میزان ۱ تا ۲۴ درصد که بعد از هیدرولیز اسیدی بدلیل تبدیل به اسید گلیسرتیتیک و دو ملکول اسید گلوکورونیک ، مزه شیرین خود را که ۵۰ بار بیشتر از ساکارز است، از دست می دهد. فلاونوئیدها و ایزوفلاونوئیدها مانند لیکوریتین، و چالکونها و کومارین هایی مانند آمبلی فرون و سایر ترى ترپنوییدها و استرول ها از دیگر ترکیبات آن می باشند. 

خواص درمانی:

ضدالتهاب و زخم های معده و دوازدهه

موارد منع مصرف:

در کم خونی، فشار خون بالا، سیروز یا بیماریهای صفراوی و کبدی مصرف نشود. همچنین در دوران بارداری نباید مصرف شود.

میزان مصرف:

روزانه ۵ تا ۱۵ گرم از ریشه یا 1.5 تا ۳ گرم عصاره آبی ریشه برای درمان زخم های گوارشی به مدت چهار تا شش هفته (برای پیشگیری از بروز عوارض جانبی)